CDW Zondag 2: Sportief ‘Grensoverschrijdend gedrag’

De bal rolt weer! zondag 6 februari hebben de heertjes van zondag 2 hun eerste wedstrijd gespeeld. Zoals in het intro van ons bonte gezelschap al aangegeven… wij worden wel even kampioen. Wat is er dan lekkerder dan even rustig inkomen tegen de hekkensluiter ‘de Vecht’ uit Loenen aan de Vecht. Laat ik u dit zeggen: het is een hels karwei om positieve punten rondom deze wedstrijd op het papier te krijgen. Ik ga toch een poging wagen. Zie hier de positieve punten van de wedstrijd tegen de Vecht:

Het weer: schitterende winterdag, stralend zonnetje, lekker koud, weinig wind

Het sportpark: pure cult. een clubhuis uit de jaren 60, heerlijk knollenveld en vervallen gemetselde dug-outs, mede mogelijk gemaakt door sponsor ‘Hans en Frietje’

De tegenstander: wederom pure cult. prachtige types met snorren en matten in de nek. Vergelijkingen met Adri van Tiggelen en Frank Verlaat waren snel gemaakt. 

Zo, dat waren de hoogtepunten. Ik hoor u denken: en de wedstrijd dan? Nou, vooruit. De eigen goal van de tegenstander waardoor we vroeg op voorsprong kwamen, was van grote schoonheid. Maar daar is vrijwel alles mee gezegd. 

Het begon al in de welbekende groepsapp. Elk team heeft er wel een en dus ook Zondag 2. Onderwerp vanaf dinsdagmiddag is standaard: jongens we komen mensen te kort, wie kunnen we vragen om mee te doen. Rob in paniek, Vinnie gaat wat rondbellen, de afwezigen maken de rest lekker met foto’s vanaf pistes, pilsjes op het terras vanuit een of ander warm oord en uiteindelijk lukt het altijd weer om 11 man op de been te krijgen. 

Ook deze zondag is het weer gelukt. En zo vonden we onszelf terug ergens in het verste puntje van ons district: de parkeerplaats van de Vecht. Waar we het vroeger hadden over onze avonturen in de kroeg, gingen de gesprekken met name over Ali B, Dickpics en natuurlijk de grote vraag: Heb jij er wel eens gestuurd? Ik bespaar u de details, maar met voetbal had het niets te maken. 

Het verslag van de wedstrijd zelf is voor deze week wat ingekort, omdat ondergetekende deze zondag last had van een ander fenomeen wat zeer regelmatig terugkomt bij onze galacticos: verplichtingen met de familie. En zo zat uw reporter rond de middag, toen de wedstrijd nog bezig was, terug met een mondkapje voor de snavel in een veel te druk pannenkoekenhuis, met in het achterhoofd de pot voetbal, die we met een 1-0 voorsprong en vier 100% kansen toch wel even zouden gaan winnen. 

Voor vertrek naar het pannenkoekenhuis krulde het netje al na 1 minuut. Slechte voorzet vanaf de linkerflank, nog slechter verwerkt door de laatste man van de Vecht: eigen goal, 0-1 voor CDW. Wat er vervolgens allemaal gebeurde, tot de rust is een opeenstapeling van momenten en incidenten die eigenlijk de term voetbal niet mogen dragen. kansen voor open doel huizenhoog over, een bal over 3 meter leek te moeilijk voor de koploper en het tempo lag lager dan een koersbal wedstrijd in het Ewoud en Elisabeth Gasthuis. Dieptepunt van de eerste helft was toch wel het moment dat Joey een bal afblokt bij de tegenstander, waarbij de tegenstander zichzelf en met name zijn knie verkeerd draaide. Geruchten gaan dat hij z’n kruisband nu nog aan het zoeken is. Heel vervelend, ongelukkig en we hopen dat het herstel voorspoedig verloopt. 

Na de onderbreking zijn we nog uitgelopen naar een 2-0. Over het spelverloop kan ik enkel gissen, aangezien ik al lang en breed op de A2 zat, hopende dat de trajectcontrole op zondag niet aan zou staan. Ik moet dus afgaan op wat ik naderhand op de groepsapp voorbij heb zien komen. Uiteraard lag het niet aan ons, maar waren het de scheids en de tegenstander die de boosdoener waren van deze afgang.

De eindstand is bepaald op 2-2. Het lijkt erop dat de scheids ruim in de blessuretijd zat en dat de beslissingen wellicht iets meer in het voordeel van de Vecht waren, maar wat overeind blijft is dat deze verzameling zelfbenoemde topvoetballers het uit een ander vaatje moet gaan tappen, willen ze bovenin mee blijven doen. De directe concurrenten lieten ook punten liggen waardoor de schade enigszins beperkt is gebleven. Op naar de volgende wedstrijd, thuis tegen UVV. Dan gaan we het beter doen… althans… dat was op dat moment de insteek. Niet wetende hoe de eerstvolgende wedstrijd zou gaan verlopen…. 

Zondag 13 februari 10:00 uur:

Nieuwe ronde nieuwe kansen. De eerste thuiswedstrijd na de versoepelingen. Dat betekent dat er weer publiek welkom is op de Mariënhoeve. Allereerst willen wij namens het team Gemeente Wijk bij Duurstede en Politie danken voor de organisatie van deze kraker. De infrastructuur rondom Wijk bij Duurstede zat puik in elkaar, zodat alle bezoekers zonder al te veel vertraging het sportpark wisten te bereiken. Met een toeschouwersaantal van 15 personen had dit ook heel anders kunnen verlopen…

De voorbereiding was als vanouds. te weinig man, met veel kunst en vliegwerk een elftal op de been. Maar met wat verrassingen op de bank konden we toch 14 man zien hobbelen op het eerste veld voor aanvang van de wedstrijd. Lange tijd leek het erop dat we de aftrap van 11:00 uur niet gingen redden, maar om 10:45 hadden ook Abe en Simon de moeite weten te nemen om richting het sportpark af te reizen. Mannen, top dat jullie agenda het toeliet 😉  

Hans bediende de fluit en met een sterke 4-3-3 schoten we uit de startblokken. Er stond een stevige wind en dat kwam het spel niet ten goede. Toch werd er aardig gevoetbald. Met name op het middenveld werden duels gewonnen en regelmatig wisten we op te schuiven richting vijandelijk doel. Vanaf de zijkant leek het zowaar op een voetbalwedstrijd. 

De uitwedstrijd tegen UVV was qua spel vrij fysiek. Ook nu weer werden er flink wat schouderduwtjes en tikkies uitgedeeld en met name Rob moest het ontgelden. Regelmatig maakte hij als stervende zwaan gebruik van de zwaartekracht om zich met het gezicht in de zwarte rubberen korrels te laten knallen. 

Michiel had het zwaar, de nachtdiensten bij de NS gaan hem regelmatig niet in de koude kleren zitten, waardoor al vrij snel duidelijk was dat Jasper hem in de tweede helft zou vervangen. Ook Jeroen had aangegeven dat één helftje voldoende was. Dat bleek ook wel, want al in de eerste helft liet hij zien wat een begenadigd voetballer hij is. Een loeistrakke corner zorgde er voor dat gelegenheidsspits Mark van Winsen kon inkoppen. 1-0 voor de thuisploeg! Een lekkere goal en een opsteker tegen een stugge tegenstander. 

De wedstrijd werd grimmiger en langzaam maar zeker tekende de contouren van wat er nog ging komen zich af. Hans moest regelmatig ingrijpen en zowel UVV, als CDW zochten regelmatig de discussie. Vlak voor rust was het dezelfde combinatie die zorgde voor de 2-0. Jeroen trapte een bal zo strak dat je hem naast een liniaal kon leggen en via de kluts bereikte hij Mark. BAM! 2-0 op het scorebord. Even leek het er op dat we onze vorm van de eerste paar wedstrijden terug aan het pakken waren. Vol vertrouwen gingen we aan de kop thee, klaar voor de 2e 45 minuten.

Na de rust maakte Thomas zijn opwachting op rechtsvoor. Na een afwezigheid van 8 weken mocht hij het weer eens proberen. ingepakt als robocop, vol met braces, zalfjes en spraytjes maakte hij zowaar een eerste sprintje, wat ook direct het hoogtepunt was. 

De wedstrijd ontwikkelde zich telkens meer tot een schoppartij tussen beide elftallen, met opstootjes en traditioneel duw en trekwerk. UVV deed een behoorlijke duit in het zakje, maar ook de heertjes uit Waik deelden stevig uit. met een 2-0 voorsprong moet je de pot uiteraard lekker uitvoetballen, maar niets bleek minder waar. Na een goed gesprek van Hans met beide aanvoerders, was de zoveelste pegel de druppel. Hans blies de fluit driemaal, waardoor de wedstrijd na een kleine 70 minuten, bij een 2-0 stand gestaakt werd. Douchen. 

Uiteraard volgen er dan eindeloze discussies. Wiens schuld is het, was het nodig om af te fluiten, kunnen we nog door en wat gebeurd er nu met de eindstand? Toen iedereen wat afgekoeld was, keerden we terug naar het ‘normale mens zijn’. Wat overbleef was teleurstelling over de afloop van de wedstrijd. Ik denk dat 22 man hem liever hadden uitgespeeld, maar ja… die emotie he… 7e klasse amateurvoetbal beleef je nog altijd alsof het de Champions League finale is en dan hebben we onszelf soms niet in de hand. 

Gelukkig was Hans het snel vergeten en zo stond hij 20 minuten later net zo vrolijk kannetjes pils te tappen. Daar ging het gesprek, op zoek naar de schuldige voor dit debacle onverminderd voort. De dader ligt uiteraard op het kerkhof. Het pils smaakte er niet minder door en met een grote groep hebben we zelfs de oversteek naar de sponsor gemaakt. Met een man of 10 de zondagmiddag afsluiten in de Malle Molen spoelde de bittere nasmaak van de wedstrijd weg. Slap ouwehoeren, hard praten, nog harder praten, samen lachen en het volgende week weer proberen. 

De ambities naar het kampioenschap kunnen de ijskast in, terug naar de basis en proberen om de achterstand niet te veel te laten oplopen. over 2 weken staat de kraker tegen DEV op het programma. Een inhaalwedstrijd in de (inmiddels) subtop van de competitie. Uiteraard bent u van harte welkom om deze wedstrijd te komen aanschouwen. 27 februari, 11:00 uur op CDW. We kunnen uw steun goed gebruiken 🙂

Sportieve groet, de twaalfde man.